More and more human beings on this earth

Q: What is life? Why are we living this life? I don't understand.
A: Get married and have kids, you will not have the time to think about this question

After few years of getting married, the question remains...
Q: If you want, go ahead and adopt a baby, but you should also have a baby of your own.
A: If I adopt, that baby will be my own, why bear one more?

Q: You should have a baby of your own blood
A: As a matter of fact, it's highly likely that my baby won't even have my own blood group. So how can it be the same blood. I have donated blood few times..there are some people in this world who have my blood now and I don't even know them. They have my blood :-)

After some time....
Q: Why are you refusing to have a baby of your own? After marriage, everyone should have a baby, that's what the whole world is doing?
A: Just because the whole world is doing something, it need not be the correct thing for me. I do not feel the need to have a daughter or a son, so why should I give birth to a kid?

Q: You may not realize it now, maybe after 10 or 20 years, you will regret this decision
A: How can you be so sure? The reason why people go for children is because they think that it completes their life or because it's just a by-product of their relationship. I do not want a kid for either of these reasons. If I need a kid to make me feel complete, I will have one. But that's not the case. It's very inappropriate to say that a woman becomes a "complete woman" only after she bears a kid.

Q: Why are you so adamant? What is your problem? What is stopping you from having kids?
A: Imagine you are in a Apple farm given to you, just for you alone. You have enough apples to feed you for a lifetime. These trees were planted by someone else and you desire for something of your own. So you go about planting trees and wait for it to give you apples. You might feel happy. You will then start tending to these trees and forget the ones that were already there. Without any care and maintenance, those trees will perish. The apples from those trees would have been wasted. Isn't it foolish to create new ones when there is so much to take care of?

There is so much life on this earth that need care and love. Why create a new one?

'Left to Tell' by Immaculee Ilibagiza

This is a must read book. When I had a discussion with a friend on how it is possible to look at an attacker as a victim, he suggested this book. 2 years ago, I would have thrown the book away considering it as a religious book or something on propagation of Christianity. But now I can see it differently. I see the power of thought and the power of positive thinking in Immaculee's prayers.

Until this book, I had never even heard of the Rwandan genocide - not that I have been aware of every important thing happening in the world, but I did read newspapers regularly and watched the news channels. I don't remember this being a big news that caught the attention of the world. Also this happened when I was in my final year in high school, and my whole world revolved around the board exams. It was also the time I believed that there was no war in the world(nothing bigger than what's going on in Srilanka and Kashmir). These kind of genocides/holocaust were a thing of the past. So when I read this book, I was shaken to the core.

800,000 Tutsis and moderate Hutus were killed by trained killers and normal civilians - with full government support. The whole country was filled with hatred towards the Tutsis and people stopped working until the 'job was done' - the job of killing Tutsis. I can't believe that radio was used to propagate the message of killing Tutsis who were referred as cockroaches.
Amidst all this suffering, it's amazing to see how Immaculee could remain optimistic. Forgiving the killers of her family is difficult, but she did it. Forgiving is not an act of kindness and definitely not to make the attackers feel good. It just gets the hatred and vengeance out of the victim. If a victim can see the attacker as a victim of his mind's craziness, then forgiveness happens naturally. With that, the victim will have the power over the situation and can walk through life, unscathed.

Here's a link to my friend's blog on this book.
http://deepakktrenewal.blogspot.com/2008/11/left-to-tell.html

நட்பு - சத்குருவிடமிருந்து இன்னொரு முத்து

http://www.vikatan.com/av/2008/nov/05112008/av0901.asp

எனக்கு முதல் நண்பன் மூன்று, மூன்றரை வயதில் பள்ளியில் கிடைத்தான். அவன் பெயர் அச்சுத் என்று இன்றைக்கும் ஞாபகம் இருக்கிறது.

கல்லூரி போனதும் பள்ளி நண்பர்களை மறப்பதும், வேலைக்குப் போனதும் கல்லூரி நண்பர்களை மறப்பதும், இடத்துக்கு ஏற்றபடி நண்பர்களை மாற்றிக் கொள்வதும்தான் பெரும்பாலானவர்களிடம் காணப்படுகிறது. என்னால் நட்பை அப்படி வகைப்படுத்திப் பார்க்க முடிவதில்லை.

பொதுவாகவே, ஒருவருடன் உறவு ஏற்படுத்திக்கொண்டால், அது கடைசி வரை நீடிக்கும் என்றே நம்புவேன். ஆனால், நட்புக்கு மதிப்பு கொடுப்-பவர்கள் வெகு குறைவு என்பதை என் அனுபவம் உணர்த்தி-யிருக்-கிறது.

எனக்குக் கிடைத்த பல நல்ல நண்பர்கள், வேறு அவசியங்கள் வந்ததும், எங்கள் நட்பு குறித்த தங்கள் பார்வையை மாற்றிக்கொண்டதைக் கண்-டிருக்கிறேன்.

இன்றைக்கு பத்திரிகைகளிலும் தொலைக்காட்சிகளிலும் என் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு, சில பழைய நண்பர்கள் தொடர்புகொண்டு பேசுவது உண்டு.

என் நண்பன் ஒருவன் என்னைவிட இரண்டு வயது சிறியவன். காற்றில் பறப்-பதற்காக கிளைடர் வடிவமைக்க முனைந்தபோது, எனக்கு உதவியவன். கிட்டத்-தட்ட 27 வருடங்களுக்குப் பிறகு அவனை அட்லாண்டாவில் சந்தித்-தேன். அந்தச் சந்திப்பு மிக இனிமையாக அமைந்தது. அன்றைக்கு நான் விதைத்த பறக்கும் ஆசை இப்போது அவனை விமானியாக்கி இருப்பதாகச் சொன்னான்.

இதைப் போல் இன்னும் பல பழைய நண்பர்களை என் யோகா வகுப்புகளில் அடையாளம் கண்டு பேசியிருக்கிறேன். அவர்கள் முன்பு பார்த்த ஜக்கி வேறு இன்று பார்க்கும் சத்குரு வேறு என்பதால், பலருக்கு என்னை அடையாளம் தெரிவதில்லை.

உயிரற்ற சிறு விஷயங்களாக இருந்தாலும், அவற்றுடன் தொடர்புவைக்-கையில், அதை ஆழமான உறவாகவே பார்க்கிறேன். மைசூர் நகரத்தின் பூமியு-டன், மரங்களுடன், மலைச் சாரல்களுடன் எனக்கு இருந்த ஈடுபாடு இப்-போதும் இருக்கிறது. அங்கு எனக்குள் எழுந்த லட்சக்கணக்கான கேள்விகளும், அத்-தனைக்கும் ஒரே கணத்தில் கிடைத்த பதிலும்கூட ஒருவித நட்புப் பிணைப்பு தான்.

இப்படி, செடியோ, அமரும் இடமோ, பாறையோ, பூவோ, மக்களோ, எதுவானாலும் அவற்றுடன் எனக்கு ஏற்படும் பிணைப்பு வாழ்க்கையின் மிகப் பெரும் ரகசியப் பரிமாணங்களைத் திறந்து காட்டியிருக்கிறது.

இன்றைக்குப் பல்லாயிரக்கணக்கானவர்களுக்கு என்னுடன் தொடர்பு ஏற்படுகிறது. இதில் என்னுடையதைவிட அவர்களுடைய தேவையே அதிகமாக இருக்கிறது. ஆனாலும், அவர்கள் மீது நான் வைக்கும் நம்பிக்கையும் அவர் களுடன் எனக்கு நிகழும் பிணைப்பும் அவர்களிடத்தில் நேர்வதில்லை.

இதை ஒரு குற்றமாகச் சொல்லவில்லை. ஆனால், எதனுடனும் பிணைத்துக் கொள்ள முடியாத நிலை காரணமாக வாழ்க்கையில் எதையெல்லாம் இழக்-கிறீர்கள் என்பதை நீங்கள் அறிவதில்லை.

இந்தியாவில் ஆறு வருடங்கள் இருந்த ஒரு பெண் டாக்டர் அமெரிக்கா திரும்பும் முன் வியந்து பேசிய விஷயம் ஒன்று உண்டு.

''இங்கே எல்லாமே கூட்டாக நடக்கிறது. வகுப்பில் ஒரு மாணவி எழுந்திருப்-பாள். பாத்ரூம் போய் வர அனுமதி கேட்பாள். அனுமதித்ததும், 'மேடம், என்னு-டன் அகிலாவையும் அழைத்துப் போகலாமா?' என்பாள். பாத்ரூம் போவதற்குக் கூட யாரையாவது கூட்டிக்கொண்டு போகும் அளவு இந்தியாவில் சேர்ந்தே இருப்பது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.''

அன்பினால் சேர்ந்து இயங்குவது மதிப்பானது. தேவையினால் சார்ந்து இயங்குவது அருவருப்பானது.

நண்பர்கள் விலகிப் போகையில், அது என் இதயத்தையே உடைத்துப் போட்டுவிடுவதில்லை. ஆனால், நல்ல நட்பை ஆழ-மான உறவாக பலப்படுத்திக்கொள்ள முடியாதவர்கள் எனக்கு ஏமாற்றத்தை அளிக்கிறார்கள். அந்த விதத்தில், நட்பைப் பொறுத்த வரை, சமூக அளவு-கோல்-களில் கொஞ்சம் பின்தங்கியவனாகவே இருக்கிறேன்.

பள்ளியில் எனக்கு மிக நெருக்கமாக இருந்-தான் ஒரு நண்பன். இருவரும் சேர்ந்தே பல நூறு கி.மீ. சைக்கிளில் சுற்றியிருக்கிறோம். மலை-களில் அலைந்திருக்கிறோம். பள்ளி முடிந்து வேறு வேறு கல்லூரிகள் சென்-றோம். எங்கள் நட்பு தொடர்ந்தது. தொழில் செய்ய முனைந்த-போது, அவன் தேயிலைத் தோட்டங்கள் வாங்-கினான். திடீரென்று தொடர்-பைத் துண்டித்து-விட்-டான்.

ஏன் என்று 15 வருடங்-களுக்குப் பிறகு தான் தெரிந்தது. தொழிலில் மேலும் மேலும் நஷ்டமாகி, கடன் சுமை கூடிவிட்ட நிலையில், அவன் என்னைப் பார்க்கத் தயங்கி பின்வாங்கிவிட்டான். அவனை அழைத்தேன். ஒரு வேலை தந்-தேன். அவன் தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்-டான். பின், ஆப்ரிக்காவில் வேலை தேடிக்-கொண்டான்.

அதற்காக நட்பை உபயோகமானது என்றோ, சாதகமானது என்றோ, வாழ்க்-கையை வளப்படுத்திக்கொள்வதற்கான வாய்ப்பு என்றோ நான் ஒருபோதும்பார்த்--த-தில்லை.

70 வயது டாக்டர் ஒருவர் தன் நட்பு எப்படி சிதைந்துபோனது என்று என்-னிடம் சொன்னார்.

''முன்பெல்லாம் என் நண்பனைச் சந்திக்க வீட்டுக்கு எப்போது போனாலும், பியர் கொடுப்பான். உங்களைப் போல ஏதோ ஒரு குரு சொன்னார் என்பதற்காக, திடீரென்று குடிப்பதை நிறுத்திவிட்டான். எனக்கும் பியர் கொடுப்பதில்லை. அப்-பேர்ப்-பட்டவன் வீட்டுக்கு எப்படிப் போவேன்? எங்கள் நல்ல நட்பு சிதைந்து விட்டது.''

இது போல், ஏதோ ஒன்று வழங்கப்படும் வரைதான் சில நட்புகள் தாக்குப்பிடிக்-கின்றன.

உலகில் இன்று மிகுந்த செல்வாக்குள்ள தலை-வர்களுடன் பழகுகிறேன். ஒரு போதும் அவர்களுடைய தொடர்பைப் பயன்-படுத்திக்கொள்ள விரும்பியதில்லை. ஆனால், அவர்களுடன் சேர்ந்திருக்கும் கணங்களில் எங்களுக்குள் மிக ஆழமான-தோர் பகிர்தல் நிகழ்கிறது.

நண்பர்களுடன் பகிர்தல் என்பது கொடுக்கல் வாங்கல் அல்ல. அது ஒரு விதத்தில் ஒருவர் மற்றவரில் கரைந்து போதல். இதை உணர்ந்தவர்களால்தாம் நல்ல நண்பர்களாகத் தொடர முடியும்!

Smile

It was one of those days when my spirit was at a low ebb. Something shocking had come to my notice and I was shaken totally. I was more shaken to realize that this thing has been going on in the world always, but just because it came to my notice, I got so hurt and heartbroken.

It was almost 24hours since I was like that and I was walking to the parking lot from my office on this friday evening. I had a long face and deep in my thoughts. I just crossed a bar when an old man(looked American, but he had a little accent) came out and told me 'Smile'. That was it, I forgot everything and I was just there at that moment. I smiled big and he said 'look how pretty you are when you smile'. I just couldn't stop feeling happy at this lovely reminder on what is important in life.

He spoke to me for a minute - I hardly remember what exactly he spoke. He was telling me how important it is to smile. He asked me if I was a bartender and I said 'No'. He asked me if I was studying, and for some reason I nodded my head. Then his parting statement was 'Don't talk to strangers, except me' and he walked away to get his car. I crossed the road, all the while smiling and feeling so happy. After crossing the road, I turned around to acknowledge him and he was driving away, but he did look at me and we waved at each other. I felt so grateful.

Who was he? I have no idea, but he came at the right moment in my life to give me such a simple reminder. This life is full of surprises and hope - if alone we could open our eyes and see it.